Vorig jaar najaar zijn we spontaan naar Rügen aan de duitse Oostzeekust gereden voor een korte break in Coronatijd.
Wat een prachtig gebied! De natuur, de stadjes, de karakteristieke strandkorven en houten pieren…. mooi! Op de terugweg bleek Stralsund een aangename verrassing: een schitterende hanzestad met mooie oude gebouwen en een levendig havengebied. Daar ontstond het idee om ooit een rondreis langs de hanzesteden langs de kust te maken.

Nu de Coronacrisis tijdens ons sabbatical jaar voortduurt moeten we onze plannen constant bijstellen en is het motto ‘Wat kan er wél?’

Een roadtrip door Nederland, Duitsland, Polen, Lithouwen, Letland, Estland, Finland, Zweden en Denemarken leek te kunnen, dus na de tweede prik snel de Mini volgepakt met kleding en wandel- en kampeerspul en we waren ‘on the road’!

Na Kampen, Stavoren en Hindeloopen aan de (voormalige) Zuiderzee volgden we de Oostzeekust via Lübeck, Wismar, Rostock, Stralsund en Greifswald. Met name Lübeck maakte indruk met de UNESCO Heritage oude stadskern met prachtige gebouwen en kerken en kathedralen. Het valt mij in Duitsland vaak op hoe schoon en netjes de steden en straten zijn, en hoe fijn dat is voor de sfeer. Ook weinig geschreeuw en herrie. Veel ingetogener en meer sociale controle dan in Nederland, maar dat kan ik soms wel waarderen.

Het voelde wel een beetje spannend om het vertrouwde Duitsland te verlaten en binnendoor naar het voor mij vreemde, nieuwe Polen, richting Szczecin (Stettin) te rijden. Prachtige, eindeloze bossen en graanvelden! Naast een andere munteenheid opeens een nieuwe taal op verkeersborden en menu’s terwijl alles er verder nog heel vertrouwd en bekend uitziet qua landschap, wegen, huizen. Heel vervreemdend om je in een vertrouwd ogende omgeving opeens onzeker te voelen omdat je de taal niet spreekt en niets kan lezen. Ook de stranden en duinen doen in zeker opzicht een beetje nederlands aan, met een ouderwetse jaren 80 vibe. Bewonderenswaardig: veel openbare toiletten op straat en straatprullebakken met 4 aparte zakken voor gescheiden inzameling. Schoon en netjes overal!

Vervolgens via Slupsk door naar Gdansk (Danzig) en wát een indrukwekkende stad is dat! We vielen met onze neus in de festival-boter en de stad bruiste van vrolijke en ontspannen energie. Wederom prachtige gebouwen, pleinen, kerken en kathedralen! Het vervreemdende zit er hier misschien wel in dat de pakhuizen aan de haven enigzins op Amsterdam lijken. Er blijken dan ook inderdaad nederlandse architecten ingehuurd te zijn destijds.

Hierna verder oostwaarts -en vanwege geen visa met een boog om de russische enclave Kalinigrad heen- door het prachtige merengebied Mazurië, naar Lithouwen. Eerste kennismaking bij de grens: een lange file vanwege een enorm convooi met een groot aantal tanks, wellicht vanwege de gespannen situatie bij de grens met Wit Rusland? Ook hier aanvankelijk een vertrouwd aanvoelend, bijna nederlands, aandoend landschap langs de snelweg, maar al snel echt gevoel toch echt in een ander land, een ander deel van de wereld te zijn. Kaarsrechte wegen door soms vlak en soms glooiend landschap en voor we in Vilnius aankomen pikken we nog even het Trakai kasteel mee. Vilnius doet na de drukke energie van Gdansk leeg en loom aan. Brede straten, ook hier weer smetteloos schoon, vele e-steps die overal doorheen zoeven en je als voetganger soms van de sokken rijden. Kleurige, bijna kitscherige gebouwen, wederom schitterende kerken en kathedralen, en ook hier weer een fijne sfeer!

Na dik twee weken on the road en vele stadswandelingen, krijgen we na Vilnius behoefte aan rust en natuur, dus na een korte stop in Kaunas blijkt de omweg naar de Kruisberg toch te veel en rijden we meteen door naar Klaipeda en de Koerse Haf (Corunian Spit):. Een uniek natuurgebied, deze smalle landtong in de Baltische Zee, en inderdaad weldadig rustig, zeker nadat op zondag veel campinggasten weer vertrekken.

Wat een bijzondere ervaring is het om zo ongehaast, met eigen vervoer, de kust te volgen en relatief langzaam van het ene land naar het andere land te reizen. Het landschap langzaam te zien veranderen. Te zien hoe elk volk er toch net weer anders uitziet qua trekken en kleding en gedrag. En het verschil in taal: duits nog heel vertrouwd, pools met de tongbrekende medeklinkers en het Lithouwse schrift dat eruit ziet als grieks… Zo ver van huis opeens weer met euro’s betalen, lezen dat het centrum van Europa in Lithouwen ligt en beseffen dat we opeens in een andere tijdzone zijn… het draagt allemaal bij aan een gevoel van vervreemding, zeker omdat de wegen, de verkeersborden en de mensen er eigenlijk allemaal heel ‘bekend’ uitzien… en toch ook weer niet… zeker qua netheid, beleefdheid en rust.

Misschien komt het wel omdat ik voorheen vooral veel gereisd heb in Azië en Zuid-Europa, waar de mensen en de omgeving, het klimaat en eigenlijk alles echt zo anders is, waardoor je je daar op instelt. De mix tussen vertrouwd en vervreemdend op deze reis is een geheel nieuwe ervaring: leuk!